Onlangs deed ik mee met een 5-daagse online challenge van Caroline Groeneveld om mijn zelfvertrouwen een boost te geven. Opnieuw contact maken met mijn innerlijk en nagaan wat ik nu eigenlijk ECHT wil in dit leven om vervolgens een aantal technieken aan te leren waarmee ik mijn plannen ook in daadkracht kan omzetten.
Ergens in het proces kwam van iemand de vraag hoe het toch kan dat ouders soms niets begrijpen van kinderen. Dat het bewustzijnsniveau zo anders is, dat de belevingswereld zo ver uit elkaar ligt. Er kwam vervolgens een uitleg over een huis met verdiepingen. Ik weet niet of zij dit zelf heeft bedacht of dat het ergens anders al beschreven staat. Ik kan het ook niet vinden op internet en derhalve doe ik geen specifieke bronvermelding erbij. De uitleg kwam op het volgende neer:
Stel je voor dat een familie in een huis woont. De opa en oma wonen in de kelder en hebben slechts een uitzicht door het kelderraampje dat net boven de grond uitsteekt. Zij kunnen niet zo heel veel zien. Op de begane grond wonen de papa en mama. Zij hebben een iets beter uitzicht en kunnen dus al verder kijken dan opa en oma. De kinderen van deze ouders wonen op de eerste etage. Het uitzicht vanaf dat punt is natuurlijk al verder dan dat van de papa en mama. Mocht er bijvoorbeeld een tuinhek zijn, dan kunnen zij in ieder geval hier al overheen kijken. Op de volgende etage wonen de kinderen van de kinderen. Het uitzicht dat zij hebben is uiteraard nog weidser dan dat van hun ouders. Het uitzicht staat hier natuurlijk voor het bewustzijn, de zienswijze en de belevingswereld van een generatie.
In eerste instantie vond ik deze uitleg bijzonder verhelderend. Maar er bleef iets bij mij knagen. Zoals ik net vertelde ben ik in mijn stamgezin de vreemde eend in de bijt. Vooral mijn broertje en zusje begrijpen mij niet en volgens deze uitleg zouden zij toch echt op dezelfde verdieping moeten zitten en dus hetzelfde uitzicht moeten hebben. Bij navraag kreeg ik de volgende verklaring:
Op de verdieping waar ik mij bevind zijn natuurlijk meerdere kamers. Deze kamers hebben allemaal een ander uitzicht. Mijn broertje en zusje bevinden zich blijkbaar in een andere kamer dan waar ik ben.... weer logisch, maar dan mist er nog iets.....
De volgende theorie heb ik inmiddels zelf uitgewerkt. Omdat ik wel de zienswijze van mijn broertje en zusje kan begrijpen en mij ook kan verplaatsen in de zienswijze van mijn ouders en opa's en oma's, ben ik blijkbaar als enige in mijn stamgezin in staat om door het huis te wandelen. Ik wil niet zeggen dat de anderen van mijn stamgezin dit niet kunnen, maar ze doen het eenvoudigweg niet.
Ik kan rondlopen op dezelfde verdieping, ik kan ook naar beneden. Ik probeer alles altijd van alle kanten te bekijken en maak dan een afweging of een bepaalde zienswijze bij mij past of niet, waarbij ik er wel rekening mee houd dat het voor een ander weer anders kan zijn.
Op de tweede etage wonen de kinderen van de kinderen. Het uitzicht dat zij hebben is weer verder dat dat van hun ouders. Zij hebben een andere zienswijze en zien alles in een ander en breder perspectief. Dit is als het "gewone" kinderen zijn, want op de etage helemaal bovenin het huis, woont mijn zoon.
Vanaf de zolder heeft mijn zoon heeft een bijzonder uitzicht, want hij heeft #autisme. Hij leeft op eenzame hoogte en ziet alles in een ander perspectief. Hij ziet veel meer dan de anderen en heeft daarbij ook nog eens oog voor detail. Dit vraagt van mij als moeder dat ik moet mij continu verplaatsen in zijn belevingswereld en de wereld aan hem moet uitleggen, waarna ik vervolgens een vertaalslag van hem naar de wereld moet maken. Ik loop dus even makkelijk naar boven als naar beneden, want ik heb geen keus. Ik mag niet altijd op zijn kamer komen. Soms doet hij de deur op slot en kan ik hem niet bereiken. Dan is hij overprikkeld door alle indrukken die hij vanaf zijn weidse uitzicht krijgt. Dan is het hem te veel.
Het is fijn dat mijn zoon, als #autist, een #hsp als moeder heeft. Ik beweeg mij flexibel door het huis van bewustzijn en kan mij inleven en invoelen in anderen. Dit heb ik altijd gekund en dit zal ik altijd blijven doen. Binnen mijn stamgezin is er niemand die mijn zoon begrijpt. Ja... ze snappen dat hij anders is, maar zich erin verdiepen, dat er gewoon niet in. Zij blijven veilig op hun eigen kamer met hun eigen uitzicht. Hoewel ik ervan overtuigd ben dat je het je verplaatsen door het huis kunt ontwikkelen, moet er sprake zijn van een willen of moeten en een kunnen. Een noodzaak of een aangeboren eigenschap. In mijn geval is er sprake van beiden. En misschien is dit wel waarom ik als hsp een zoon met autisme heb gekregen en zit er wellicht een verklaring achter de relatie tussen hsp en autisme. Daarover een volgende keer meer....
Hartegroet,
Jolanda
 |
| Huis van Bewustzijn |
Kind met autisme
Kinderen van de kinderen
Kinderen
Papa en Mama
Opa en Oma
Geen opmerkingen:
Een reactie posten